ზიგზაგი

“ზიგზაგი არის სიტუაცია, როდესაც აცდები დადგენილ რუტინას, გზას, ცხოვრების წესს. მაგალითად, თუ სულ დგები 8 საათზე, ზიგზაგის დროს უნდა ადგე 6-ზე, თუ ყოველ დილით სვამ ყავას, ზიგზაგის დროს უნდა სვა ჩაი და ა.შ.”

1. ძალიან ჩვეულებრივად გავიღვიძე, თითქოს არც არაფერს ვაპირებდი, მაგრამ სახლიდან ფეხი გავდგი თუ არა, აღმოვაჩინე, რომ ლიფტი გაფუჭებული იყო. მომიწია მეექვსე სართულიდან ფეხით ჩასვლა, რაც ჩემთვის გლობალურ კატასტროფასთან ასოცირდება, იმის გათვალისწინებით, რომ მერვედან (იქ ჩემი ტყუპები ცხოვრობენ) მეექვსეზეც კი ფეხით არ ჩამოვალ, თუნდაც ლიფტს საათი ველოდო.
2. გზაში (გამოცდაზე მივდიოდი და იმიტომ ვიკადრე ფეხით ჩამოსვალა) ჯგუფელმა მომწერა დღეს გამოცდა არ იქნებაო. რომ გითხრათ ძალიან მეწყინათქო (მიუხედავად იმისა, რომ უკვე გარეთ ვიყავი), მოგატყუებთ. მე კი ტყუილები ძალიან, ძალიან არ მიყვარს (იმდენი ჩემ თავს რა ვუთხარი რაც ეს სიმართლე იყოს).
3. სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე და უკვე უკანა გზაზე აღმოვაჩინე, რომ გასაღები დამრჩენოდა (ეს კიდევ რა არის, საფულე იმ სიხშირით მრჩება ყველგან, რა სიხშირითაც შუქნიშანზე წითელი ინთება)

ეს სამი მიზეზი უკვე საკმარისი აღმოჩნდა, რომ ზეციური ნიშანი მიმეღო და გადავწყვიტე მთელი ეს დღე ის მეკეთებინა, რასაც სულ არ ვაპირებდი.

ქვემოთ წარმოგიდგენთ სადამდე მეყო ნერვი:

დავხუჭე თვალი (ცალი) და გავაჩერე პირველივე ტრანსპორტი. ასვლის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ვიჯექი #192-ში სამარშრუტო ტაქსში, რომლის ღირებულებაც 50 თ. გახლდათ (ეს ისე). სანამ ჩემს ფლეილისტში ქოლდფლეის ევანესენსი შეცვლიდა, უკვე რაღაც უცხო უბანში გადავუხვიეთ. ფანჯრიდან ერთ-ერთ მაღაზიასთან ძალიან ლამაზი და ფუმფულა ფისო დავინახე (კატებზე მეკეტება), ჰოდა სასწრაფოდ მოვითხოვე გაჩერება და ჩამოვედი, თან საოცრად მწყუროდა (დღეს ცხელოდა). ლიკანი ვიყიდე, ცოტა კატას ვეთამაშე და მობილურმაც დაიწკრიალა. -ალო, როგორ ხარ? ბლა, ბლა, ბლა… არა, მართლა? მატყუებ! ბლა, ბლა, ბლა… კაი, მოვალ. გათიშვიდან 2 წუთში მივხვდი, არ წავიდოდი. ფეხით ვიწანწალეთ მე და ფისომ იმ უბანში. რაღაცნაირი საყვარელი უბანი იყო. ცოტა გვიან იმ  სპორტდარბაზშიც შევიარე, სადაც შარშან ამ დროს დავდიოდი და ვერ გავიგე რატომ მივატოვე. გადავწყვიტე ისევ დამეწყო, ოღონდ ამჯერად აუზზე სიარული ვარჩიე, ჰოდა ჩემს ბიძაშვილს დავურეკე, რადგან ვიცოდი, ის დადიოდა სადღაც კოსტავაზე. აღმოჩნდა, რომ სწორედ დღეს მიდიოდა (აი, რაღაცა თუ არ არსებობს რა). პეკინზე შეხვედრაზე შევთანხმდით. სანამ მოვიდოდა ერთ-ერთ მაღაზიაში ლამაზი შარფი ვიყიდე. ლუკაც მალე მოვიდა. მივყევი და მომეწონა. იქიდან გამოსულებმა (7 სთ.) აღმოვაჩინეთ, რომ დაღამებულა და აცივებულა. სახლში წასვლის აზრმა გამიელვა და რა იქნებოდა მთელი ეს დღე თუ ავტობუსით არ დავბრუნდებოდი! ბილეთიც კი ჩემი ხელით ავიღე (თითზე ჩამოსათვლელია ის შემთხვევები, როდესაც ავტობუსში ავდივარ და მაინც ის აპარატი სულ ჩემზე ჭედავს).

მოვედი და ლიფტი ისევ გაფუჩებული დამხვდა. ფეხით ამოსვლისას გავიფიქრე, იქნებ ლეპტოპიც არ ჩამერთო დღესთქო. მთელი 6 სართული ვფიქრობდი… ოთახში შესვლისას პირველი მზერა მაშინვე საწოლისკენ გავაპარე, სადაც დილით დატოვებული მეგულებოდა… დანარჩენს თვითონაც მიხვდებით…